Art. 388 k.c. reguluje instytucje tzw. wyzysku – sytuacje, gdy jedna ze stron umowy, wykorzystując określone niekorzystne położenie drugiej strony, zastrzega dla siebie świadczenie rażąco przewyższające świadczenie własne.
Ustawą z dnia 2 grudnia 2021 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny, ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw zmodyfikowano instytucję wyzysku w kierunku poszerzenia możliwości stosowania tej instytucji pod względem zakresu sytuacji objętych dyspozycją normy, zakresu uprawnień wyzyskanego oraz okresu możliwości ich wykonywania.
Nowelizacja wprowadza dodatkową przesłankę stosowania tej instytucji: braku dostatecznego rozeznania, poza dotychczasowymi, tj. przymusowym położeniem, niedołęstwem lub niedoświadczeniem . Przyznano także stronie wyzyskanej prawo do wyboru roszczenia pomiędzy dotychczasowym żądaniem zmniejszenia swego świadczenia lub zwiększenia należnego jej świadczenia a unieważnieniem umowy.
Wydłużono także termin do skorzystania z powyższych uprawnień do trzech lat w przypadku żądań wynikających z umowy zawartej między przedsiębiorcami, a w przypadku żądań wynikających z umowy zawartej z konsumentem do sześciu lat. Po upływie wskazanych okresów uprawnienia wygasają.
Wprowadzono także domniemanie, zgodnie z którym, o ile wartość świadczenia jednej ze stron w chwili zawarcia umowy przewyższa co najmniej dwukrotnie wartość świadczenia wzajemnego, domniemywa się, iż niewspółmierność świadczeń ma charakter rażący.
Znowelizowane przepisy będą miały zastosowanie do umów zawartych po wejściu w życie ustawy nowelizującej, a więc po dniu 30 czerwca 2022 r.
