Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny wyrokiem z dnia 25 czerwca 2025 r. (SSO Ewa Wiśniewska-Wiecha) w sprawie o sygn. XXVIII C 4707/22 przeciwko BNP Paribas Bank Polska S.A. z siedzibą w Warszawie:
I. ustalił, iż Umowa kredytu zawarta w 2007 r. jest nieważna;
II. zasądził od pozwanego łącznie na rzecz powodów kwotę (…) PLN oraz (…) CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia (…) do dnia zapłaty;
III. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;
IV. zasądził od pozwanego na rzecz powodów koszty postępowania w całości, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wskazał, iż nieważność umowy kredytowej wynika przede wszystkim z jej niezgodności z przepisami prawa bankowego. W ocenie Sądu, konstrukcja umowy w chwili jej zawarcia uniemożliwiała bowiem precyzyjne i jednoznaczne określenie kwoty kredytu ze względu na zastosowanie klauzul denominacyjnych. W umowie wskazano jedynie maksymalną kwotę w PLN, jaka mogła zostać wypłacona, nie określając jednak ostatecznej kwoty, która faktycznie miała być udostępniona kredytobiorcy. Sąd zauważył, iż taka sytuacja mogła prowadzić do sytuacji, w której kredyt nie spełniałby swojego zamierzonego celu.
Sąd wskazał również, iż wypłata oraz spłata kredytu uzależniona była od kursów CHF ustalanych przez bank, co dawało mu jednostronną i nieograniczoną swobodę kształtowania zobowiązań kredytobiorcy. W konsekwencji, bank mógł arbitralnie określać wysokość zadłużenia, co naruszało zasadę równowagi stron stosunku prawnego.
Sąd wskazał, iż zgodnie z art. 69 Ustawy Prawo bankowe, umowa powinna precyzyjnie określać kwoty udostępniane kredytobiorcy, a w przedmiotowej sprawie nie miało to miejsca. Sąd podkreślił, iż gdyby wypłata kredytu odbywała się bezpośrednio w CHF, wątpliwości te nie wystąpiłyby.
Niezależnie od powyższego Sąd zauważył, iż analiza postanowień umowy wskazuje również na ich abuzywny charakter. Wyeliminowanie tych niedozwolonych klauzul – zarówno na podstawie przepisów prawa bankowego, jak i przez stwierdzenie ich abuzywności – prowadzi do upadku całej konstrukcji umowy kredytowej.
W zakresie dochodzonych pozwem odsetek ustawowych za opóźnienie, Sąd uznał, iż nie mogły być zasądzone od daty wynikającej z przedsądowego wezwania do zapłaty, gdyż zawierało ono alternatywne roszczenia. Wobec tego, zdaniem Sądu odsetki powinny być naliczane dopiero od dnia doręczenia bankowi odpisu pozwu.
Sąd uznał, iż pozwany jest zobowiązany do zwrotu całości kosztów procesu, jednak ich szczegółowe wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu.
Wyrok jest nieprawomocny.
Postępowanie w I instancji trwało 39 miesięcy.
Sprawę prowadził r. pr. Grzegorz Godzina i adw. Dominika Helios.
