Płace minimalne w Chinach wciąż rosną: Szanghaj i Pekin przodują, a Guangxi pozostaje w tyle – stan na marzec 2025

1 tydzień temu

Wbrew powszechnym wyobrażeniom, Chiny mają rozwinięty system prawa pracy, w tym regulacje dotyczące płac minimalnych, które obowiązują od 1994 roku. Wprowadziła je ustawa o pracy (劳动法, Labour Law), która weszła w życie 1 stycznia 1995 roku. Był to najważniejszy krok w reformach rynkowych, mający chronić pracowników przed wyzyskiem i ustalić minimalne standardy wynagrodzeń.

Kluczowe daty i zmiany:

1993 – Pierwsze eksperymentalne regulacje płac minimalnych w wybranych miastach (np. Szanghaju).
1995 – Ustawa o pracy oficjalnie wprowadza ogólnokrajowy system płac minimalnych, ale szczegóły ustalają władze prowincji.
2004 – Rząd centralny wydaje „Przepisy o płacach minimalnych” (最低工资规定), które precyzują metodologię obliczeń i wymagania.
Lata 2010–2025 – Systematyczne podwyżki płac, zwłaszcza w bogatszych regionach, aby nadążyć za wzrostem kosztów życia.

Wiele osób w Polsce nie zdaje sobie sprawy, iż Chiny – często postrzegane jako „kraj taniej siły roboczej” – mają restrykcyjne prawo pracy, w tym:

Umowy o pracę,
Ochronę przed zwolnieniami,
Składki na ubezpieczenia społeczne,
Płace minimalne dostosowane do lokalnych warunków.

Dlaczego to ważne?
Chińskie prawo pracy ewoluowało wraz z gospodarką. Dziś firmy zagraniczne muszą liczyć się nie tylko z wyższymi kosztami pracy, ale też z rosnącymi oczekiwaniami pracowników – podobnie jak w Europie.

W Chinach obserwuje się stały wzrost płac minimalnych, co wpływa na koszty pracy i standard życia pracowników. Według najnowszych danych z 21 marca 2025 roku, Szanghaj utrzymuje pozycję lidera z najwyższą miesięczną stawką minimalną (2690 RMB/miesiąc, ok. 370 USD), podczas gdy Pekin oferuje najwyższą stawkę godzinową (26,4 RMB/godz., ok. 3,7 USD). Z kolei prowincja Guangxi pozostaje regionem o najniższych zarobkach – 1690 RMB miesięcznie.

Kluczowe dane i trendy

28 z 31 prowincji osiągnęło próg 2000 RMB w miesięcznej płacy minimalnej. W 2024 roku podwyżki wprowadziło 16 regionów, w tym Jiangsu, Zhejiang i Hubei.
W 2025 roku nowe stawki weszły w życie m.in. w:
- Sichuan, Chongqing, Shanxi i Xinjiang (od 1 stycznia),
- Guizhou (od 1 lutego),
- Guangdong (od 1 marca),
- Fujian (od 1 kwietnia).
Guangxi planuje znaczącą podwyżkę – do 2200 RMB dla regionów kategorii I, co może zmniejszyć dysproporcje w zarobkach.

Co wpływa na wysokość płacy minimalnej?

Chińskie prawo określa płacę minimalną jako wynagrodzenie za pracę w standardowych godzinach, z wyłączeniem nadgodzin czy dodatków (np. za pracę w trudnych warunkach). Jak wyjaśnia raport China Briefing:

“Płace minimalne ustalane są przez władze prowincji, biorąc pod uwagę koszty utrzymania, ceny konsumpcyjne, składki na ubezpieczenia społeczne oraz lokalny poziom rozwoju gospodarczego”.

Warto zauważyć, iż w większości regionów płaca minimalna obejmuje składki pracownika na ubezpieczenia i fundusz mieszkaniowy, co może oznaczać, iż „pensja na rękę” jest niższa od oficjalnego minimum. Wyjątkiem jest np. Szanghaj, gdzie te składki są wyłączone z podstawy obliczeń.

Skutki podwyżek dla pracodawców i pracowników

Wzrost płac minimalnych pociąga za sobą zmiany w innych świadczeniach:

Fundusz mieszkaniowy: Minimalna podstawa składek często równa się płacy minimalnej.
Zasiłek chorobowy: Nie może być niższy niż 80% lokalnego minimum.
Odszkodowania za zwolnienie: Obliczane na podstawie minimalnej stawki, jeżeli średnie zarobki pracownika były niższe.

Czy Chiny przez cały czas są atrakcyjne dla inwestorów?

Mimo rosnących kosztów pracy, Chiny pozostają konkurencyjne dzięki:

Wysokiej wydajności i infrastrukturze,
Dostępowi do rynku wewnętrznego,
Regionalnym zachętom dla inwestorów.
Jak podkreśla raport:

“Płace minimalne to tylko część obrazu. Średnie zarobki w Shanghai sięgają 10 338 RMB, a koszty pracodawcy są wyższe o 37% z powodu składek”.

Dynamiczny wzrost płac minimalnych odzwierciedla rozwój chińskiej gospodarki, ale stawia też wyzwania przed przedsiębiorstwami. Inwestorzy powinni śledzić nie tylko stawki minimalne, ale też lokalne uwarunkowania i dodatkowe koszty zatrudnienia.

Źródła: