W 2023 r. MON chce powołać na ćwiczenia wojskowe choćby 200 tys. osób, głównie z nadanym przydziałem mobilizacyjnym.
Na dni odbywania ćwiczeń wojskowych pracodawca musi udzielić pracownikowi urlopu bezpłatnego. Rezerwista zachowuje w tym czasie wszystkie prawa ze stosunku pracy, poza wynagrodzeniem.
Nie zostaje jednak pozbawiony środków utrzymania. Za każdy dzień odbywania ćwiczeń przysługuje mu od wojska uposażenie zasadnicze. Dzienna stawka dla żołnierza niezawodowego wynosi od 2,85 do 13,40 proc. najniższego uposażenia zasadniczego żołnierza – w zależności od stopnia etatowego zajmowanego stanowiska służbowego.
Obecnie uposażenie zasadnicze żołnierza to 4560 zł, więc dziennie wynosi np. dla szeregowego 129,96 zł, kaprala 151,12 zł, a sierżanta 157,32 zł.
Jeśli ta dzienna stawka jest niższa niż dzienne utracone wynagrodzenie za pracę, rezerwiście przysługuje świadczenie rekompensujące. Za każdy dzień służby otrzyma 1/21 miesięcznego wynagrodzenia brutto. W przypadku osób prowadzących jednoosobową działalność znaczenie ma dochód z roku poprzedzającego ćwiczenia. Stawkę dzienną oblicza się jako 1/252 tego dochodu, nie może być jednak wyższa od 1/21 dwuipółkrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw.
Na taką rekompensatę nie mogą liczyć zleceniobiorcy.
Etat rezerwisty jest pod ochroną od dnia doręczenia karty powołania do czasu zakończenia ćwiczeń, chyba iż będą powody do dyscyplinarki lub firma ogłosi likwidację czy upadłość.
Za czas trwania ćwiczeń wojskowych żołnierza rezerwy z nadanym przydziałem kryzysowym jego pracodawcy przysługuje rekompensata. Ma ona wyrównać firmie część kosztów poniesionych na zatrudnienie na umowę na czas określony zastępcy bądź przydzielenia innemu pracownikowi obowiązków rezerwisty. Nie ma jednak rekompensować wynagrodzenia wypłaconego zastępcom.
Zwrot może objąć wydatki np. na rekrutację, przeszkolenie pracownika, badania lekarskie czy przydział odzieży i obuwia roboczego.
Pracodawca oblicza te koszty za dni trwania ćwiczeń. Przy czym stawka dzienna świadczenia pieniężnego nie może przewyższać limitu ustalonego również w wysokości dwuipółkrotności przeciętnej płacy.