Ujęcie leasingu zależy od postanowień umowy i wielkości jednostki

Umowy leasingu należą dziś do bardzo popularnych źródeł finansowania majątku zarówno w mniejszych, jak i w bardzo dużych podmiotach. Jednostki sporządzające sprawozdania finansowe muszą pamiętać o prawidłowym ujmowaniu umów, na podstawie których mają możliwość korzystać ze składników majątkowych przez okres dłuższy niż 12 miesięcy. Prawo bilansowe określa warunki nakazujące ujęcie takiego składnika jako aktywów. Przy czym umowy leasingu są inaczej definiowane w prawie bilansowym, a inaczej w podatku dochodowym czy VAT. Jakby tego było mało, Międzynarodowe Standardy Rachunkowości (dalej: MSR) inaczej kwalifikują umowę leasingu niż polska ustawa o rachunkowości. To wszystko powoduje, iż ujęcie leasingu w księgach jest uznawane za wyzwanie dla księgowych. Oczywiście można w tym obszarze stosować uproszczenia, ale nie zawsze. Czasami bywa też tak, iż skorzystanie z nich niekorzystnie wpływa na prezentację obrazu sytuacji majątkowej i finansowej jednostki. Dziś podpowiadamy, na co zwrócić uwagę.