Uprawnienie do odbioru korespondencji spółki z o.o.

1 rok temu

Stanowisko Organów administracji

Decyzją Prezydent Miasta L. (dalej: Organ I instancji) wymierzył D. sp. z o.o. sp. k. (dalej: Strona skarżąca lub Spółka) karę za usunięcie drzew bez wymaganego zezwolenia. Decyzję tę doręczono na adres Strony skarżącej, ujawniony w KRS. Odbiór przesyłki pokwitowała A.Z., potwierdzając to pieczątką: „R. Adres do korespondencji”.

Strona Skarżąca wniosła pismem odwołanie od wskazanej decyzji o nałożeniu kary administracyjnej. Organ I instancji przekazał wniesione odwołanie do rozpoznania SKO w L. (dalej: SKO), wskazując jednocześnie datę doręczenia decyzji i datę wniesienia odwołania. Odpis tego pisma skierowana również do Strony skarżącej.

Skarżąca Spółka poinformowała SKO, iż decyzja pierwszoinstancyjna została odebrana przez pracownika innej firmy, tj. R. sp. z o.o. , która ma siedzibę pod tym samym adresem, ale w innym lokalu, natomiast przekazana została Stronie skarżącej – spółce D. sp. z o.o. sp. k., czyli adresatowi, decyzji dopiero w dniu późniejszym. Do pisma dołączono odpis umowy o pracę A.Z., potwierdzenie z wewnętrznej książki obiegu korespondencji Skarżącej Spółki oraz kopię decyzji wraz z odręczną adnotacją prezesa zarządu komplementariusza skarżącej spółki, M.D., wskazującą na datę doręczenia.

Postanowieniem SKO stwierdziło, iż odwołanie od decyzji Organu I instancji zostało wniesione z uchybieniem terminu. W uzasadnieniu postanowienia SKO wskazało, iż w sprawie decyzja została prawidłowo doręczona na adres spółki (Strony skarżącej), nadto podniosło, iż ta sama osoba, tj. A.Z., kwitowała również odbiór innych przesyłek, w tym m.in. przesyłki o zawiadomieniu o wszczęciu postępowania w sprawie. Wobec prawidłowego w ocenie SKO odbioru przesyłki w dniu (…), termin do wniesienia odwołania upływał w dniu (…), tymczasem odwołanie Strona skarżąca złożyła w dniu (…), a zatem zasadne było stwierdzenie wniesienia odwołania z uchybienie terminu.

Stanowisko Spółki

Nie godząc się z tym rozstrzygnięciem, Spółka złożyła skargę do WSA we Wrocławiu, wnosząc o jego uchylenie. W uzasadnieniu skargi wskazała na naruszenie art. 129 KPA poprzez przyjęcie, iż odwołanie wniesiono z uchybieniem terminu, podczas gdy doręczenie decyzji Stronie Skarżącej miało miejsce dopiero dniu (…), w tej bowiem dacie osoba, która de facto odebrała przesyłkę, niebędąca do tego uprawniona, przekazała ją adresatowi, czyli Spółce.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o oddalenie skargi, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Stanowisko WSA we Wrocławiu

W pierwszej kolejności WSA we Wrocławiu wyjaśnił, iż złożona w niniejszej sprawie skarga została rozpoznana przez Sąd na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym, stosownie do art. 119 pkt. 3 ustawy z 30.8.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259; dalej: PostAdmU), zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, o ile przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie, albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie.

W tym kontekście WSA we Wrocławiu wskazał, iż aktem poddanym kontroli sądowej w rozpoznawanej sprawie było postanowienie SKO stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Organu I instancji w przedmiocie nałożenia kary za usunięcie drzew bez wymaganego zezwolenia.

Poddawszy zaskarżone postanowienie ocenie według kryterium legalności, WSA we Wrocławiu doszedł do przekonania, iż skarga Spółki zasługuje na uwzględnienie nie tyle z powodu podanych w niej przyczyn, ale tych, które WSA we Wrocławiu uwzględnił z urzędu.

Wobec tego WSA we Wrocławiu wskazał, iż wyrokiem z 31.1.2023 r., II SA/Wr 583/22, Legalis, WSA we Wrocławiu uchylił postanowienie SKO, którym odmówiono Stronie skarżącej przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji Organu I instancji. W uzasadnieniu przedmiotowego wyroku WSA we Wrocławiu wskazał, iż nie doszło w sprawie do prawidłowego doręczenia przedmiotowej decyzji pierwszoinstancyjnej, z uwagi na niemożność weryfikacji, czy doręczono ją osobie uprawnionej do odbioru. W tym miejscu należy jedynie dodać, iż w ocenie WSA we Wrocławiu również doręczenia, na które powołuje się Organ I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, dotknięte są istotnymi wadami. Przesyłka zawierająca zawiadomienie Organu I instancji o wszczęciu postępowania doręczona została również z tzw. „żółtą zwrotką”, a osoba kwitująca odbiór nie oświadczyła doręczającemu (przynajmniej nie wynika to ze znajdującego się w aktach zwrotnego potwierdzenia odbioru), iż działa w imieniu adresata przesyłki. Jest to zaś niezbędne w świetle art. 45 KPA i przewidzianego w nim trybu doręczenia w siedzibie jednostki organizacyjnej, np. spółki. Natomiast przesyłka SKO, której odbiór pokwitowała ta sama osoba, pomimo tego, iż na zwrotnym potwierdzeniu odbioru widniało miejsce, w którym powinno zostać oznaczone, kim jest dla adresata osoba kwitująca odbiór, pozostało ono niewypełnione.

Zdaniem WSA we Wrocławiu w tych okolicznościach należy stwierdzić, iż wydanie w niniejszej sprawie zaskarżonego postanowienia o stwierdzeniu wniesienia odwołania z uchybieniem terminu na podstawie art. 134 KPA było co najmniej przedwczesne, bowiem w rozpatrywanej sprawie nie doszło do prawidłowego doręczenia przesyłki zawierającej decyzję Organu I instancji w dacie wskazanej przez SKO. Zatem wobec braku doręczenia w sposób prawidłowy przesyłki zawierającej decyzję Organu I instancji, to postanowienie z art. 134 KPA z oczywistych względów nie może kończyć postępowania w sprawie wymierzenia kary administracyjnej za wycinkę drzew bez wymaganego zezwolenia.

Mając na względzie powyższe, WSA we Wrocławiu uchylił zaskarżone postanowienie, zaś o kosztach postępowania orzekł na podstawie art. 200 PostAdmU i zasądził ich zwrot od SKO na rzecz Spółki.

Komentarz

W art. 45 KPA uregulowano tryb doręczenia korespondencji w postępowaniu administracyjnym do jednostek organizacyjnych, w tym spółek prawa handlowego. Ustawodawca zdecydował, iż takim podmiotom pisma doręcza się w lokalu ich siedziby do rąk osób uprawnionych do odbioru pism. Ustalenie siedziby spółki, a w konsekwencji adresu adekwatnego do dokonania doręczenia pisma w postępowaniu administracyjnym, przynajmniej teoretycznie nie powinno powodować większych trudności, z uwagi na jawność publicznie dostępnego rejestru, jakim jest Rejestr Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego i ustawowe domniemanie zawartych w nim danych. Inaczej natomiast przedstawia się możliwość ustalenia uprawnienia osoby odbierającej korespondencję. Na temat uprawnienia do odbioru korespondencji wypowiedział się NSA i wskazał, że:

Doręczający nie musi znać zakresu obowiązków i uprawnień osób znajdujących się w firmie, do której przesyłka jest adresowana, skoro zobowiązują się one do jej odbioru, składając własnoręczny podpis, tym bardziej o ile uwzględniono przy doręczeniu, iż odbiór przesyłki kwituje administrator;
Uprawnienie do odbioru korespondencji nie musi być oparte na zasadzie udzielonego w tym zakresie pełnomocnictwa;
Powinnością każdej jednostki organizacyjnej powinno być zapewnienie takiej organizacji odbioru pism, aby przebieg korespondencji odbywał się w sposób niezakłócony i wyłącznie przez osoby uprawnione;
Organ oceniający skuteczność doręczenia pisma może oprzeć się na domniemaniu, iż osoba odbierająca pismo skierowane do danego podmiotu jest uprawniona do wykonania tej czynności, a nieuwzględnienie takiego domniemania pozostawałoby w sprzeczności z realiami obrotu prawnego.

Jak wskazał NSA, wobec tego nie można zasadnie oczekiwać od Organu, aby prowadził czynności wyjaśniające w celu ustalenia, czy osoba odbierająca pismo jest do tego uprawniona. Ponadto art. 45 KPA posługuje się pojęciem „osoby uprawnionej do odbioru pism”, przez które należy rozumieć każdą osobę, która została regulaminowo, czy tylko zwyczajowo uprawniona przez dany podmiot do odbierania korespondencji przychodzącej do jej siedziby (wyrok NSA z 8.12.2022 r., II OSK 3927/19, Legalis).

Idź do oryginalnego materiału