2 lat temu
W Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych ukazało się właśnie uzasadnienie wyroku z dnia 25 listopada 2021r. sygn. II FSK 670/19 potwierdzające stanowisko wrocławskiego WSA (I SA/Wr 843/18), iż przepisy o klauzuli GAAR nie mogą mieć zastosowania do czynności dokonanych przed ich wejściem w życie (15 lipca 2016 r.). Pisaliśmy o tym wyroku na naszym blogu podatkowym (link).
Według stanowiska NSA nie można przez pryzmat klauzuli oceniać czynności sprzed daty jej wejścia w życie:
Sąd pierwszej instancji słusznie zauważył, iż w myśl art. 7 ustawy zmieniającej przepisy art. 119a-119f ustawy zmienianej w art. 1 mają zastosowanie do korzyści podatkowej uzyskanej po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy (czyli po dniu 14 lipca 2016r.). Przepis ten wyraźnie wskazuje, iż przepisy o klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania mają zastosowanie do czynności (korzyści podatkowych) dokonanych (uzyskanych) po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Zakres czasowy stosowania ustawy został wyraźnie powiązany z dokonaniem czynności. Dla każdej czynności można ustalić konkretny moment, datę jej dokonania. Klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania będzie stosowana do każdej czynności stanowiącej unikanie opodatkowania dokonanej pod rządami ustawy, która weszła w życie. Istotne będzie, kiedy (przed czy po wejściu w życie niniejszej ustawy) nastąpi moment dokonania czynności. Moment przygotowywania tej czynności nie ma żadnego znaczenia dla stosowania ustawy.
Ponadto, według NSA:
Trzeba wyraźnie zaznaczyć, iż – jak słusznie zauważył Sąd w zaskarżonym wyroku – uwadze organu interpretacyjnego umknęło, iż czynność nabycia znaków towarowych przez P. S. sp. z o.o. miała miejsce w sierpniu 2013 r. a przekształcenie spółki w A. S.A. w kwietniu 2015 r. Tym samym czynności te nie mogły być przedmiotem oceny przez organ interpretacyjny pod kątem zastosowania art. 119a O.p. Poza analizą również znajduje się kwestia uzyskania korzyści w postaci amortyzacji przez spółkę przedmiotowych znaków towarowych. Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, iż organ nie rozgraniczył dat nabycia przez spółkę P. S. sp. z o.o. znaków towarowych, nie uwzględnił daty przekształcenia tej spółki w A. S.A., nie zwrócił uwagi, iż znaki towarowe zostały zaprojektowane w latach 90-tych XX w., kto był ich pierwszym właścicielem i kiedy S. P.–K. zmieniło nazwę na A. (1996 r.). Organ nie uwzględnił zatem historii spółki od lat 90-tych XX w., która została w sposób jasny wskazana we wniosku o wydanie interpretacji podatkowej. Organ interpretacyjny ocenił natomiast działania spółki podejmowane od lat 90-tych ubiegłego wieku jako wypełniające znamiona „uzasadnionego przypuszczenia”, iż stan faktyczny może być przedmiotem decyzji z zastosowaniem art. 119a O.p.
W konkluzji NSA uznał zatem, że:
Organ podatkowy nie jest zatem uprawniony do stosowania art. 119a O.p. z mocą wsteczną wbrew wyraźnemu zapisowi art. 7 ustawy zmieniającej i intencji ustawodawcy. Powyższe stanowi nie tylko naruszenie rzeczonego przepisu, ale również art. 120 O.p. i art. 121 § 1 O.p. w zw. z art. 14h O.p.
Orzeczenie NSA, wraz z wcześniejszym wyrokiem WSA, jest bardzo istotne dla wielu toczących się postępowań klauzulowych. Biorąc pod uwagę treść uzasadnienia, wyrok powinien również wpłynąć na kierunek działalności opiniodawczej Rady do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania w zakresie, jaki został przyjęty w uchwałach nr 4-9/2021. O w/w uchwałach pisaliśmy na naszym blogu podatkowym w listopadzie 2021r. (link).
