1 rok temu
10 października, wraz z ambasadą Republiki Indonezji w Polsce, świętowaliśmy 78 rocznicę niepodległości Indonezji. Uroczystość rozpoczęły przemówienia JE Anity Lidyi Luhulimy i szefa służb zagranicznych Piotra Rychlika.
Ogromną atrakcją i niespodzianką było wykonanie na żywo hymnów narodowych Polski i Indonezji na indonezyjskich instrumentach ludowych o nazwie angklung, z osobistym udziałem JE Anity Lidyi Luhulimy, która razem z muzykami, z wielką wprawą zagrała narodowe melodie.
Następnie mieliśmy okazję podziwiać pokazy narodowych tańców Indonezji, słuchać muzyki płynącej z oryginalnych instrumentów ludowych i kosztować indonezyjskich specjałów.
Zapraszamy do obejrzenia relacji z uroczystości:
Indonezja, oficjalnie Republika Indonezji to wyspiarskie państwo położone w Azji Południowo-Wschodniej oraz w Oceanii, którego stolicą jest Dżakarta.
Stosunki dyplomatyczne między Polską a Indonezją zostały nawiązane 19 września 1955 r.
Jeszcze za czasów kolonialnych nieliczni Polacy pracowali w Holenderskich Indiach Wschodnich. Śladem po tym jest nazwa portu lotniczego w Medanie Polonia (obecnie wojskowa baza lotnicza Soewono). Nazwa wywodzi się od barona Ludwika Michalskiego, byłego powstańca styczniowego, który organizował gwardię dla sułtana Deli na Sumatrze. Za zasługi. otrzymał on w 1872 r. koncesję na ulokowanie w tamtym miejscu plantacji tytoniu. Otwarte w 1928 r. lotnisko otrzymało na pamiątkę pierwotnego przeznaczenia terenu nazwę Polonia.
W latach 1914-1938 w Holenderskich Indiach Wschodnich działalność naukowo-badawczą prowadził Józef Zwierzycki. Jako pracownik a następnie dyrektor Holenderskiej Służby Geologicznej, walnie przyczynił się odkrycia pokładów ropy naftowej oraz badania złóż cyny, złota i srebra. Był autorem pierwszej mapy geologicznej obecnych terenów Indonezji oraz profesorem Politechniki w Bandungu (obecnie Instytut Technologiczny).
W latach 1934-1942 w Batawii (dawna nazwa Dżakarty) istniał polski konsulat honorowy. Pamiątką po nim jest nazwa osiedla (kampungu) Polonia w Dżakarcie Wschodniej.
Po uzyskaniu przez Indonezję niepodległości i nawiązaniu stosunków dwustronnych pierwszy prezydent Indonezji Sukarno odwiedził Polskę w 1959 r.
Położona na równiku, między Oceanem Spokojnym a Indyjskim, Indonezja jest największym krajem wyspiarskim na świecie z ok. 17 tys. wysp i 4. krajem na świecie pod względem liczby ludności.
Najbardziej zaludnioną wyspę na świecie, Jawę, zamieszkuje ponad połowa ludności kraju.
Gospodarka Indonezji zajmuje 16. miejsce na świecie pod względem nominalnego PKB i 7. pod względem PKB według siły nabywczej. Indonezja jest mocarstwem regionalnym w Azji Południowo-Wschodniej.
Pomimo dużej populacji i gęsto zaludnionych regionów Indonezja ma rozległe obszary dzikiej przyrody, co zapewnia krajowi dużą różnorodność biologiczną, choćby jeżeli dziedzictwo to zmniejsza się z powodu gwałtownie rosnącej działalności człowieka.
Indonezja jest członkiem m.in. G20, ASEAN, ONZ i WTO.
Strategiczne położenie archipelagu nad morzem sprzyjało rozwojowi handlu między wyspami archipelagu, jak również Indyjskimi królestwami i chińskimi dynastiami. W I wieku n.e. zachodnia Indonezja była częścią sieci państw portowych, które prowadziły handel między sobą oraz z Indiami i Chinami. Centrum tej sieci państw było królestwo Funan, położone na południe od obecnego Wietnamu. Upadek Funanu przeniósł centrum tej sieci na południową Sumatrę. W VII wieku królestwo morskie Śriwidźaja doświadczyło znacznego wzrostu dzięki kontroli handlu morskiego w Cieśninie Malakka. Handel od tego czasu zasadniczo ukształtował historię Indonezji.
W środkowej Jawie idealne warunki dla rolnictwa i opanowanie techniki pól ryżowych od VII wieku pozwoliły na rozwój dobrze prosperującej uprawy ryżu. Między VII a X wiekiem władcom środkowej Jawy, z których najbardziej znanymi są hinduskie dynastie Sailendra i buddyjska Sanjaya, udało się zbudować wielkie zabytki religijne, takie jak buddyjska świątynia Borobudur i hinduski kompleks religijny Prambanan. Okres ten jest często określany jako „złoty wiek” w historii Indonezji.
Flaga nazywana jest Sang Dwiwarna – żyjąca osoba. Kolor czerwony reprezentuje ciało i życie fizyczne, kolor biały duszę i życie duchowe. Barwy flagi nawiązują do średniowiecznego cesarstwa Madjapahit. Ma ona ponad 800 lat, ale stała się oficjalną flagą Indonezji dopiero 17 sierpnia 1945. Wbrew powszechnemu przekonaniu jest inna niż flaga Monako, różni się formatem.
Indonezja utrzymuje bliskie stosunki ze swoimi azjatyckimi sąsiadami i jest członkiem założycielem Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN). Indonezja jest członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych od 1950 r. i była członkiem założycielem Ruchu Państw Niezaangażowanych (ang. Non-Aligned Movement, NAM) oraz Organizacji Współpracy Islamskiej (OIC). Indonezja jest członkiem Światowej Organizacji Handlu (WTO) i okazjonalnie OPEC. Indonezja jest jedynym krajem Azji Południowo-Wschodniej, który jest członkiem G20.
Indonezja to kraj zróżnicowany etnicznie, w którym żyje około 300–600 odrębnych rdzennych grup etnicznych, z których większość należy do grupy austronezyjskiej. W szczególności ludy austronezyjskie to najliczniejsze ludy kraju – Jawajczycy (40%), Sundajczycy (ok. 15%), Madurowie (ok. 4%), Minangkabau (ok. 3%), Bugisi (ok. 2,5%). Oprócz tego we wschodnich regionach kraju, w szczególności na Nowej Gwinei i na sąsiednich wyspach, żyją ludy należące do grupy melanezyjskiej, z których większość to Papuasi.
Wielkość Indonezji, jej tropikalny klimat oraz fakt, iż jest to archipelag, dają krajowi status drugiej strefy bioróżnorodności na świecie (po Brazylii). Indonezja posiada także najbogatszą faunę ze wszystkich państw świata. Indonezja jest domem dla 47 dużych, odrębnych ekosystemów naturalnych, w których odnotowuje się około 17% gatunków planety; prawdopodobnie 11% roślin kwiatowych, 12% ssaków i 37% ryb. Ekosystemy te obejmują szeroką gamę ekosystemów morskich i przybrzeżnych, takich jak plaże, wydmy, ujścia rzek, namorzyny, rafy koralowe czy równiny błotne.
Na początku XXI wieku liczbę gatunków roślin występujących w Indonezji szacowano na około 28 tys. Co najmniej 60% powierzchni kraju zajmują wilgotne wiecznie zielone lasy równikowe, z których najbardziej zalesione są terytoria Borneo i Nowa Gwinea, a najmniejsze obszary w wymiarze względnym zajmują lasy na Jawie.
Lasy równikowe są typowe zarówno dla obszarów płaskich, jak i górskich. Do wysokości około 1500 m n.p.m. głównymi rodzajami roślinności są w nich fikusy, pandan, palma, paprocie drzewiaste, bambus. Na wysokości do 2500–3000 m wszechobecne są górskie lasy tropikalne z przewagą wiecznie zielonych gatunków liściastych i iglastych. Namorzyny są szeroko rozpowszechnione na nisko położonych obszarach przybrzeżnych (Borneo, Nowa Gwinea i w mniejszym stopniu, Sumatra). Wyspy w południowo-wschodniej części kraju mają również liściaste lasy tropikalne i sawanny, które często powstają po wylesieniu. Powierzchnia lasów maleje pod wpływem działalności gospodarczej człowieka – proces ten przebiega najszybciej na Jawie i Sumatrze.
