W dniu 17 marca 2025 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie (Ewa Kiper, sygn. I ACa 2667/23) wydał wyrok, w którym:
1. zmienił wyrok częściowy Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 21 listopada 2022 r. w p. III w ten sposób, iż oddalił powództwo o ustalenie w tym zakresie,
2. oddalił apelację pozwanego w pozostałym zakresie.
W realiach przedmiotowej sprawy pozwany bank wniósł apelację od wyroku częściowego Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 21 listopada 2022 r., sygn. XXV C 3679/20, w którym Sąd I instancji:
I. ustalił, iż sporna Umowa jest nieważna,
II. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 234.207,59 PLN wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 października 2020 r. do dnia uprawomocnienia się wyroku z tym iż spełnienie świadczenia winno nastąpić za jednoczesnym zaoferowaniem przez powoda pozwanemu kwoty 323.000,00 PLN albo zabezpieczeniem roszczenia pozwanego o zapłatę tej kwoty,
III. ustalił, iż pomiędzy powodem a pozwanym nie istnieje stosunek prawny, na podstawie którego powód byłby zobowiązany do zapłaty na rzecz pozwanego rekompensaty za korzystanie z kwoty wypłaconej na skutek zawarcia spornej Umowy kredytu,
IV. w pozostałym zakresie oddalił powództwo (w niewielkim zakresie co do roszczenia odsetkowego).
Po przeprowadzeniu rozprawy Sąd wydał wyrok, w którym wskutek apelacji pozwanego zmienił wyrok częściowy Sądu I instancji w punkcie III. w ten sposób, iż oddalił powództwo o ustalenie, iż pozwanemu nie przysługuje roszczenie o tzw. wynagrodzenie za korzystanie z kapitału.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny wskazał, iż brak było podstaw do stwierdzenia bezwzględnej nieważności Umowy, jednakże sporna Umowa zawiera postanowienia abuzywne, które nie były indywidualnie uzgadniane i które są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interesy powoda (konsumenta). W konsekwencji, należy uznać, iż słuszny był wyrok Sądu I instancji w zakresie, w jakim Sąd orzekł o nieważności Umowy oraz o zwrocie świadczenia nienależnego.
Jednakże Sąd Apelacyjny zmienił wyrok częściowy Sądu I instancji w ten sposób, iż oddalił powództwo o ustalenie, iż pozwanemu nie przysługuje roszczenie o tzw. wynagrodzenie za korzystanie z kapitału.
Sąd wskazał, iż żądaniem pozwu nie może być roszczenie polegające na stwierdzeniu, iż pozwany nie może występować z różnymi hipotetycznymi roszczeniami na przyszłość oraz brak jest podstaw do tworzenia tego typu przedsądu.
Jednocześnie Sąd stwierdził, iż Sąd I instancji orzekł ponad żądanie, gdyż powód sformułował roszczenie o ustalenie, iż pozwanemu nie przysługuje prawo do wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez powoda z kwoty wypłaconej w wykonaniu nieważnej Umowy, zaś Sąd I instancji wydał wyrok w szerszym zakresie, to jest orzekł, iż „nie istnieje stosunek prawny na podstawie którego powód byłby zobowiązany do zapłaty na rzecz pozwanego rekompensaty za korzystanie z kwoty wypłaconej na skutek zawarcia nieważnej Umowy.”
Wyrok jest prawomocny.
Sprawę prowadziła adw. Anna Wolna-Sroka oraz adw. Maria Rozbicka z Kancelarii Adwokackiej Czabański Wolna-Sroka S.K.A.
