2 tygodni temu
Rzecznik Praw Pacjenta przypomniał, iż właśnie weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 3 kwietnia 2024 r. w sprawie warunków, sposobu i trybu zaopatrywania pacjentów szpitala w znaki identyfikacyjne oraz sposobu postępowania w razie stwierdzenia ich braku.
Zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami obowiązkowym znakiem identyfikacyjnym pacjenta w szpitalu jest: jego imię i nazwisko oraz data urodzenia pacjenta. W przypadku noworodka urodzonego w szpitalu: imię i nazwisko matki, płeć i data urodzenia dziecka ze wskazaniem roku, miesiąca, dnia oraz godziny i minuty w systemie 24-godzinnym, a w przypadku noworodka urodzonego z ciąży mnogiej – także cyfry wskazujące na kolejność rodzenia się. Powyższe dane należy umieścić się na opasce, którą pacjent będzie nosił w szpitalu.
Dotychczas znaki identyfikacyjne, w które zaopatrywało się pacjentów szpitala, i które znajdowały się na opaskach, zawierały informacje pozwalające na ustalenie: imienia i nazwiska oraz daty urodzenia pacjenta, w sposób uniemożliwiający identyfikację pacjenta przez osoby nieuprawnione. Wymagane było zatem odkodowania tych informacji (np. zeskanowanie kodu kreskowego). Te rozwiązanie prowadziło jednak do zdarzeń niepożądanych w postaci błędnej identyfikacji pacjentów w kontekście udzielanych im świadczeń zdrowotnych (np. podanie określonego leku nie temu pacjentowi).
Należy jednak wskazać, iż na opasce można umieścić w ramach znaku identyfikacyjnego także dodatkowe informacje służące identyfikacji pacjenta. Te dodatkowe informacje powinny być zapisane w sposób uniemożliwiający ich odczytanie przez osoby nieuprawnione. Oznacza to możliwość dodatkowego wykorzystania przez podmioty lecznicze dotąd stosowanych rozwiązań w postaci kodów kreskowych.
Zgodnie z rozporządzeniem, pacjenta zaopatruje się w znak identyfikacyjny przy przyjęciu do szpitala, po ustaleniu jego tożsamości. Pacjenta, którego tożsamości nie można ustalić przy przyjęciu do szpitala, zaopatruje się w znak identyfikacyjny zawierający oznaczenie ,,NN” oraz dodatkowe oznaczenie numeryczne, umożliwiające identyfikację pacjenta do czasu ustalenia jego tożsamości. W przypadku pacjenta, który potrzebuje natychmiastowego udzielenia świadczenia zdrowotnego ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia, w znak identyfikacyjny zaopatruje się pacjenta niezwłocznie po udzieleniu takiego świadczenia. Noworodka urodzonego w szpitalu zaopatruje się w znak identyfikacyjny niezwłocznie po urodzeniu.
